Jeden.

Siedzisz przy łóżku ośmioletniego Sebastiana, który leży w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie na oddziale onkologii i hematologii. Znasz tego chłopca od jego maleńkości. Czasem dzielisz z nim czas, który Malec musi spędzać w szpitalu, a jego matka nie może być wtedy przy nim, gdyż pracuje, by móc walczyć o każdy kolejny dzień jego życia.

- Ciocia. - przebudził się Sebek. Od zawsze tak ciebie nazywał, ponieważ od czterech lat mieszkałaś z Ewą swoją przyjaciółką, a siostrą jego mamy.

- Co Skarbie? - pomagasz mu podnieść się do pozycji siedzącej.

- Kiedy przyjdzie mama? - zerkasz na zegarek na ręce, jest piętnasta.

- Za mniej niż godzinę. A co moje towarzystwo ci nie odpowiada? - uśmiechasz się siadając obok i wyciągasz z torebki plastikowy pojemnik z watą cukrową, którą chłopiec uwielbia, jednak ukradkiem mu ją przemycasz na odział bez wiedzy personelu. Przy nim jesteś zupełnie innym człowiekiem, udajesz zadowoloną z życia, w końcu ty masz wiele dni przed sobą, a ten Maluch może kilkadziesiąt…

- Pani Bożena mówiła, że mają jacyś goście nas odwiedzić. - relacjonuje ci Sebastian. Nie wiedziałaś kto tym razem może umilić czas dzieciom. Niejednokrotnie pojawiały clauny, panie malujące buzie dzieciom czy osoby potrafiące robić przeróżne kształty z balonów.

- Cieszysz się?

- Pewnie. - widząc w nim ogromną wolę walki o życie katowałaś się w myślach za to, jakie życie ty prowadzisz, jednak po opuszczeniu szpitala wracała „stara” Milena. Podałaś mu tablet, a on co chwilę pokazywał ci coraz to lepszy rekord czasowy w wyścigu samochodowym w który grał. W wyścigu o życie stopniowo zbliżał się do mety.

- Popatrz kto do ciebie idzie. - szepnęłaś mu na ucho, by spojrzał w stronę drzwi wejściowych, gdzie stała jego mama. Od razu pojawił się wielki uśmiech na jego twarzy.

- Dziękuję Milena. - Magda położyła rękę na twoim ramieniu.

- Nie ma za co, sama przyjemność pobyć z Sebkiem. - przybiłaś z nim żółwika i opuściłaś salę obiecając go jeszcze odwiedzić.

Ledwo doszłaś do mieszkania rozdzwonił się twój telefon. Odebrałaś połączenie od Przemka, fotografa, który pomaga ci brać udział w sesjach i dzięki temu masz pewny zastrzyk gotówki. Jednak dzisiaj, po wizycie w szpitalu i spędzeniu kilku godzin z nieuleczalnie chorym chłopcem nie masz ochoty na intymne spotkanie.

- Przemek, dzisiaj nie mogę.

- Czy ja się przesłyszałem? - jest podenerwowany.

- Mam okres, nic z seksu.

- Mnie tam nie przeszkadza. - ma pewny głos i ani myśli dać ci spokój.

- Tylko, że źle się czuję.

- Mała, wystarczy laska. Chyba, że nie jesteś zainteresowana sesją? - wahasz się chwilę, lecz w końcu ulegasz, by móc zarobić.

- Okej, będę po dwudziestej. - rozłączyłaś się i cisnęłaś telefonem o fotel. Ewy jeszcze w mieszkaniu nie było. Otworzyłaś lodówkę zabrałaś jogurt do picia i zamknęłaś się w pokoju. Po dziewiętnastej zaczęłaś się szykować do wyjścia.

Tydzień później byłaś już po sesji zdjęciowej do kalendarza jednej z większych firm kosmetycznych.

Zerkasz na zegar wiszący w kuchni, który wskazuje południe. Obiecałaś Ewie, że podmienisz ją w szpitalu przy jej siostrzeńcu, gdy ona pójdzie na zajęcia, a Magda miała przyjść do syna zaraz po pracy.

- Witaj Sebek. - uśmiechasz się widząc roześmianą twarz chłopca, chociaż w oczach widać było ból. Wyciągasz z torebki grę planszową i zajmujesz czas Malcowi. Przerywacie swoje radosne przekomarzania, gdy do sali wchodzi wysoki mężczyzna. Nie wiesz kim jest, może jakiś nowy stażysta, pielęgniarz. Jest wyjątkowo przystojny, wysoki i bardzo umięśniony. Twoja natura każe ci go zaciągnąć w szary róg szpitala, a tam byś nie mogła ustać z przyjemności, którą niewątpliwie ten brunet by ci dał.

- Kim pan jest? - Sebastian odrywa głowę od gry.

- Ja? - zaskoczony brunet zająkał się. - Przyszedłem, żeby cię odwiedzić, bo słyszałem, że jesteś wielkim fanem sportu, który uprawiam. Jestem Michał. - podaje dłoń chłopcu i zerka na ciebie, szeroki uśmiech bruneta rozpalił cię do czerwoności.

- Przepraszam nie poznałem pana.

- Nie musisz mówić mi na pan. - Michał przysunął krzesło i siadł obok Sebastiana. Podłożyłaś chłopcu poduszkę pod plecy, by lepiej było mu rozmawiać z ulubieńcem i nadal zastanawiałaś się kim jest brunet. Nie znałaś się na sporcie, więc nie miałaś pojęcia jaką dyscyplinę sportu uprawia przystojniak. Seba w końcu w pełni się rozluźnił, śmiał, rozmawiał z Michałem. - A czemu twoja mama taka smutna? - półszeptem pyta chłopca i czujesz wzrok obu mężczyzn na sobie.

- To jest moja ciocia, mama w pracy.

- Witaj ciociu. - rozbrzmiewa śmiech waszej trójki. - Michał jestem.

- Milena. - podajesz mu dłoń czarująco uśmiechając się, a brunet na kilka sekund zatapia się w twoich oczach. Nie wiesz jakim sposobem, ale musisz go zdobyć i sprawdzić umiejętności, które posiada, a ciebie z pewnością zadowolą.

                                                                       

Tym razem inna dyscyplina.

Ciekawa jestem sama siebie, jak to będzie się toczyć. Długa historia to z pewnością nie będzie. 

Odpowiadają Wam ew. niedziele na dodawanie?

Jak już tutaj traficie piszcie co się Wam podoba, co nie, co chciałybyście zmienić - spróbuję się dostosować.

Bartek - nowy / Grzesiek - ostatni / Patryk / Ask