Cztery.

Na zaproszenie Michała jedziesz na jego najbliższy mecz. Weekend i tak masz wolny, gdyż nie udało ci się załapać do baru ani jako pomoc w obsłudze wesela. Przemek pomógł ci zwiększyć środki na koncie, choć tak bardzo tego nie lubisz, nie lubisz sposobu zapłaty za pomoc, a właściwie sesje są jedynym źródłem dochodów oprócz 300zł miesięcznego stypendium. Wróciłaś przed południem do domu po zajęciach, a kolejne miałaś za dwie godziny. wiec postanowiłaś iść coś zjeść. przygotowałaś dla siebie i Ewy sałatkę z fileta drobiowego, ryżu i dodatku warzywnego. zazwyczaj ty zajmowałaś się gotowaniem w końcu kierunek studiów zobowiązuje. Gdy ty spokojnie siedzisz przy stole i zjadasz kolejny kęs mięsa wpada do mieszkania twoja przyjaciółka.

- Milena! Jesteś?

- Jestem, masz obiad i nie drzyj się. - wychylasz się lustrując wzrokiem jak ściąga buty.

- Nie zgadniesz kogo widziałam!

- Ewa ja na prawdę słyszę. No mów.

- Widziałam dzisiaj Rafała, twojego brata! Zuza mówiła, że studiuje ekonomię i mieszka w tym samym akademiku co ona. - nagle oddalasz widelec, który miałaś przy ustach, wspomnienia wracają.

- Ja nie mam brata o czym dobrze wiesz. - słowa szybko wychodzą z twoich ust. wkładasz talerz do zlewu i opierając się o meble kuchenne obdarzasz przyjaciółkę zimnym spojrzeniem. - Ty jesteś moja siostrą.

- Milena, wiem, ale on jak i reszta są twoim rodzeństwem wiem, że ich kochasz i tęsknisz za nimi.

- Nieprawda! - krzyczysz i wchodzisz do pokoju trzaskając drzwiami. Mogłaś się tego spodziewać w końcu Kraków a Nowy Sącz dzieli odległość około stu kilometrów, od wszech czasów Kraków uznawany jest za miasteczko studenckie, to tutaj co rok przyjeżdża największa ilość studentów, by rozpocząć naukę. To samo zrobiłaś z Ewą najpierw mieszkałyście z Magdą, a później wynajęłyście małe mieszkanie. Sto kilometrów to jednak za mało, żeby móc rozpocząć nowe życie. Zapomnieć o przeszłości, najlepiej byłoby mieć myśl, że wychowywało się w domu dziecka i nie zna rodziców, zacząć z czystą kartą, lecz obecność Rafała zakłóciła ten porządek.

Po długiej nieobecności zasiadasz wraz z Ewą na trybunach. Zdajesz sobie sprawę, że obecność twojej przyjaciółki nie doprowadzi do nocnego spotkania w łożu piłkarza na które masz straszną ochotę, lecz obiecałaś sobie, że teraz ty potrzymasz go na smyczy i spuścisz z niej kiedy będziesz miała ochotę.  Po spotkaniu dosłownie przez kilka minut widzisz się z brunetem. Przedstawiasz mu przyjaciółkę i patrzysz na niego z wielką rządzą w oczach. Chciałaś go rozebrać, chciałaś zabawić się jego męskością, chciałaś zabawić się z nim, grać pierwsze skrzypce, dominować nad jego muskularnym ciałem.

Wracasz do mieszkania po nieudanej próbie zdania przedmiotu, z prędkością światła wchodzisz do pokoju nie odzywając się półsłowem do Ewy. Rzucasz torebkę w kąt i kładziesz na niezaścielonym łóżku. Jesteś zła na siebie, na durnego doktora, na cały wszechświat. Tylko na bruneta nie jesteś. Powinien czuć się wyjątkowo, że darzysz go taką sympatią, jednak czy to nie jest sympatia spowodowana chęcią spędzenia z nim kilku wspaniałych chwil? Przymykasz powieki, ściskasz koniec kołdry i wyobrażasz jego, obok, na tobie, pod tobą i już jesteś spokojna. Otwierasz oczy i czar pryska. Bierzesz telefon do rąk i piszesz wiadomość do Michała, odpisuje po kilku sekundach. Ty mu się naprawdę spodobałaś, a chcesz tylko dobrać się do jego ciała. Brzydzisz się samej siebie za to co myślisz, co robisz z Przemkiem, nie chcesz, ale nie masz innego sposobu na zarobienie gotówki będąc na studiach dziennych, a z nikim z rodziny nie utrzymujesz kontaktu. Może to brak miłości, której nie dostarczyłaś w domu? Tej szczerej, bo fałszywą od urodzenia byłaś karmiona. Ufasz tylko Ewie i skoczyłabyś za nią w ogień.

                                                                                         

Witajcie

Historia wymknęła mi się spod kontroli. A Was nadal interesuje?

Do kolejnego. 

Bartek / Ask