Jedenaście.

Wasza kłótnia trwa w najlepsze. Właściwie, to nie jest kłótnia, a twój monolog, gdyż Michał od kilku minut się nie odzywa, ponieważ nie dopuszczasz go do słowa, a jedynie wylewasz wszystko co w tobie siedziało od dawna. Na pytanie, dlaczego tyle czasu się nie odzywał odpowiada po chwili „Nie wiem.”, a twoje wzburzenie wzrasta niczym erupcja wulkanu. W końcu nastaje cisza. Nic nie ma na swoje usprawiedliwienie. Patrzy z pokorą na ciebie. Tak bardzo chciałabyś poczuć jego dotyk, zostać ukryta w jego wielkich ramionach, ale nie możesz ulec chwili słabości. Dowiadujesz się, że będzie grał w Polsce. Wewnętrznie cieszy cię ta wiadomość, bo będzie bliżej.

- Michał, w ostatnim czasie odzywałeś się sporadycznie i nie myśl, że teraz rzucę ci się na szyję.

- Wiem i strasznie cię przepraszam…

- Samo przepraszam nie wystarczy. Potrzeba czasu, a wtedy zobaczymy co da się zrobić. Czy nadajemy na tych samych falach. - uśmiechasz się delikatnie w jego stronę, a Michał oddycha z ulgą.

- Obiecuję nie zmarnować tej szansy.

- Nie obiecuj.

Wracasz od przyjaciela z którym oglądałeś mecz piłki nożnej. Wypiłeś o dwa piwa za dużo i droga powrotna niemiłosiernie ci się dłuży. Z niemałymi kłopotami przekręcasz klucz w zamku i wchodzisz do mieszkania. Torujesz drogę do sypialni ubraniami, które po drodze ściągasz i kładziesz się na łóżko szybko zasypiając. Chciałbyś mieć obok Milenę, ale wiesz, że sam wszystko zepsułeś i jesteś jej wdzięczny, że nie wyrzuciła cię na samym wejściu, a dała minimalną nadzieję na poprawę waszych relacji.

Ostatnimi czasy często przemierzasz trasę między Kielcami, a Krakowem, by móc spędzić kilka chwil z blondynką. Teraz wasza relacja wygląda inaczej niż przed wyjazdem do Niemiec. Wcześniej najważniejsze było zbliżenie fizyczne dopiero później jakaś rozmowa, obecnie próbujecie siebie poznać, choć Milena za wiele nie mówi o swojej rodzinie, nie jeździ do domu i nie chce ci mówić dlaczego, a ty nie naciskasz.

Przygotowania do sezonu idą pełną parą. Dobrze się czujesz w obecnym klubie. Świetnie dogadujesz z kolegami z zespołu jak i sztabem. Prezes pokłada w tobie nadzieje i widzi twoją wartość, bo wie, że jesteś walczakiem i nie odpuszczasz do końca.

Święta spędzasz w swoim mieszkaniu w Kielcach, ponieważ rodzice wyjeżdżają do twojego brata do Niemiec na wigilię i dwa kolejne dni. Krzysiek zapraszał cię do siebie, ale Boże Narodzenie, to wyjątkowy czas i nie chcesz zawracać mu głowy swoją osobą. Rodzice myślą, że spędzasz, ten wieczór u przyjaciela, ale oni przecież nie muszą wszystkiego wiedzieć. Milena miała jechać z Ewą do jej do jej rodziny. Nie wiesz dlaczego nie do swojej? Zamawiasz dla siebie podwójną porcję uszek z barszczem i ryby i z gotowymi potrawami wracasz do mieszkania. Ubierasz choinkę, sam się przebierasz w koszulę i spodnie z kantką i będziesz samotnie celebrował ten wieczór słuchając kolęd z radia. Po dwudziestej dzwonisz do Mileny chcąc złożyć jej życzenia świąteczne. Odbiera po czwartym sygnale anemicznym „proszę”. Wydaje ci się, że płakała, gdyż ma zmienioną barwę głosu. Zaprzecza, ale dalej drążysz temat. Dowiadujesz się, że została sama w mieszkaniu okłamując Ewę, że spędza wigilię z tobą, ponieważ nie chciała robić kłopotu jej rodzinie. Jest szalenie uparta, tak jak ty. Nie wiele myśląc pakujesz do słoika uszka z barszczem, rybę i kierujesz się na Kraków łamiąc po drodze wszystkie możliwe przepisy ruchu drogowego, by móc jak najszybciej znaleźć obok niej.

Wpuszcza cię do mieszkania, jest ubrana w dżinsy, białą bokserkę i zielony sweter, bez makijażu, bez ułożonej fryzury. Mimo, to jest piękna. Nie odzywa się za wiele podczas waszej prowizorycznej wigilii. Czasem uśmiechnie. Próbujesz ją podejść dlaczego nie pojechała do rodziny na święta, gdy siedzicie w salonie na kanapie. Najpierw się opiera, jednak w końcu stać ją na, to wyznanie. Możesz być pewien, że ci ufa, jeśli wyznaje sekret rodzinny, który bliscy przed nią ukrywali.

- Jakby ci to powiedzieć?

- Prosto.

- Chciałabym, ale za każdym razem, gdy do tego wracam ciężko mi o tym mówić. Wiesz, że teoretycznie moimi rodzicami są Anna i Tadeusz? - przytakujesz głową. - Wiesz, że mam dużo rodzeństwa, w tym siostrę Ritę? - także przytakujesz. - Otóż Rita nie jest moją siostrą, a matką. Mój ojciec, a raczej dziadek ma własne zasady, jest wpływowym człowiekiem z dobrze prosperującą firmą i nie mógł pozwolić sobie na taką hańbę, jaką jest córka z nieślubnym dzieckiem, więc wolał, żeby Anna udawała ciążę. Rita urodziła mnie w wieku dwudziestu lat, jednak papiery są tak zmienione, że wszędzie fałszywie figuruję jako córka Anny, a tak naprawdę Rita na studiach urządziła sobie romans z dużo starszym wykładowcą. - opowiada ci dalej, jak się dowiedziała o tym przez przypadek wchodząc w nieodpowiednim momencie do domu. O tym, jak uciekła z domu w wieku siedemnastu lat, jak mieszała w akademiku z Ewą, jak z nią wyjechała na studia. Nie wierzysz w to co słyszysz, przecież to nie może być prawdą, żeby ojciec zrobił taką krzywdę własnemu potomkowi zabierając mu dziecko. Blondynka rozkleiła się jak małe dziecko podczas tego wyznania. Dosiadasz się do niej i przytulasz, bo nie jesteś w stanie nic wykrztusić. - Dziękuję, że tutaj przyjechałeś, zawsze to inna wigilia niż samej z włączonym telewizorem. - blado się uśmiecha wychodząc do kuchni, by zrobić dwie filiżanki herbaty.

                                                                           

W końcu tajemnica wyszła na jaw. Jedna.

Bartek / Ask